http://fizy.com/#s/16m6jn

Seni özlediğim zamanlarda, en yakınımdaki kağıt ve kaleme koşuyorum. “Yazı yazmanın”  yaptığım en iyi şey olduğunu söylerdin hep. Hayatımda yanılmamış olduğun şeylerden biri de buydu zaten.

Ama artık eskisi gibi yazamıyorum.

Eskisi gibi kağıt ve kaleme koşamıyorum. Koşsam da beni anlamıyorlar. Kısmen, yer yer senin anlamadığın gibi. -Gerçekten gittin mi? Cidden anlaşılmayacak kadar zor muydu istediğim mutluluk?- Bir günaydın kelimesi bile döndürürken başımı, çok mu zordu bedenimi sarman.

Bazen kaçmanın daha kolay olduğunu bildiğin için seçtiğini düşünüyorum. Sonra bana veda etmediğin aklıma geliyor, yanılıyorsun aptal deyip düşünceleri aklımdan sıpıtıyorum.

Sonra tekrar tilkiler kafama hücum ediyor ve ağladığın aklıma geliyor. Eğer bir son olmasa neden ağlardı ki diyorum. İnsan biten, giden bir şey dışında neden gözyaşı döker diyorum. Son olduğunu kabul etmeye çalıştırıyorum kendime. İnandırmaya çalışıyorum.

Yine; hiç olmadık anlarda sana ihtiyaç duyduğumu hissedip, yanımda oluşun geliyor aklıma. Eğer değer vermese çoktan diğerleri gibi yok olmuştum diyorum. Her zaman açık bıraktığın evinin kapısı geliyor aklıma ve yine sakinleşiyorum. Kendinden emin bir şekilde sarf ettiğin güven sözcüklerin ve en güçsüz anımda sımsıkı tuttuğun ellerim geliyor gözümün önüne. Gülümsüyorum. Yine en içten tebessümlerimi deviriyorum dışarıya.

Sonra duruyorum, düşünüyorum ve bir an her şey siliniyor.

Üzerinden akıp geçen günlere, aylara bakıyorum. Yırtıp attığım takvim yapraklarına. Sonunda kabul ediyorum benden sonra hayatına girenleri. Benden sonra gelen ten kokularını.

Bu sefer kesin. Son demeyerek gelen bir kesinlik. Bir adım geri çekiliyorum. Akıp giden zamanın ellerine bırakıyorum seni. Ellerimi cebime koyuyor ve geçip giden her şeyi, bir film karesini izler gibi izlemek ile yetiniyorum.