Nasıl bir millet olmuşuz. Nasıl böyle vurdum duymaz, ilgisiz, çıkar peşinde koşan, insanlığı bir kenara atabilen kişiler.. Şaşırdım. Hem de çok şaşırdım.
Ki bir de, biz dünyada en duyarlı milletiz diye geçiniriz. Yazıklar olsun! Bir yerde doğal afet oldu mu ilk yardım bizden gider. İlk biz koşarız milletin derdine. Tonlarca para toplar (gidip gitmeyeceğiniz bile bilmeyiz ya)yollarız onlara. Ama gel gelelim kendi ülkemize, kendi insanlarımıza, kendi insanlığımıza; kıçımızı bile kıpırdatmayız. Bırakın bağış yapmayı paralar ödemeyi, o hasta insanların elinden bile tutmayız.
Ne kadar bencil bir millet olmuşuz!! Ölmüşüz de , ağlayanımız yok. Bu haber Türkiye'nin dört bir yanından gelen hastalarla ilgilenen en büyük hastanesi bir de. Kim bilir başka illerde başka hastalar ne durumda.
Hayatında kansere yakalanmış kişiler veya çevrelerinde olanlar ancak zorlukları bilir ve anlar.
Ağrıları.. Izdırapları.. Kemoterapi ve Radyoterapi sonrası geçmek bilmeyen kötü günleri.. Davul gibi şişen karınları..
Berbat değildir! Zordur.
Gün be gün sona gittiğini bilir o kişiler. Bazen bir umut derler bazen ise ölmek isterler. Ölmek isteyenler kendilerinden çok çevrelerinde kendi çektikleri acıları başkalarına da çektirdiklerini bilirler. Onlar gün be gün yok olurken aslında yanlarındakiler de yok oluyordur.
Ya biz? Oturmuş onları izliyoruz sadece.
Kesin ölecek gözü ile baktığımız için mi bu durum? Yoksa cidden yardım edecek kadar ne paramız ne de gönlümüz olmadığı için mi?
-İnsanlığımdan utandım. Utanmak az kalır ya bu durumda.-
Belki bir gün biz o duruma düşeceğiz. Şimdiki hastalar gibi yardım eli uzatacak bir el arayacağız. Ama nafile. Şimdi bir şey yapmadığımız için o zaman da bir şey yapılmayacak ve sadece bir umut diye bekleyeceğiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder